Life is good, in a Wendy way
Thirty-something al langer dan een decennium, eeuwig vrijgezel maar verslaafd aan de liefde, kluizenaar met tientallen vriendinnen, gecompliceerd maar o so easy-going … Stap in de wereld van Wendy Louise. Zij snapt er af en toe niets van, en jij?
Het is zaterdag 29 september 2018, 07.17 uur en ik ben wakker. Het is onmogelijk om me nog een keer om te draaien. Zodra ik vijf minuten geleden mijn ogen opende, gierde de adrenaline door mijn lichaam. Vandaag is namelijk de mooiste dag van mijn leven. Lees verder “De mooiste dag van mijn leven”
Vorige week was ik met Kim naar de sauna. Een dag lang helemaal niets, lekker luieren in de blote bips. Zo fijn. We kregen het verwendagje al een tijd geleden. Hadden we geweten dat het op het moment suprême 28 graden zou zijn …
Op 4 mei ben je stil. Dan herdenk je de slachtoffers van oorlogen. Punt.
Twee minuten per jaar verplicht stil zijn, is het enige dat wij ‘moeten’ in dit land. Dat is toch niet teveel gevraagd? Zou je denken … Lees verder “Stt …”
Eind vorig jaar lanceerde een nieuwe uitgever mijn debuutroman Zomerster voor de tweede keer. Verwarring alom. Van ‘Já, eindelijk is je tweede boek uitgegeven’ tot ‘Ik zag een nep-versie van je boek op internet voorbijkomen’. Hoog tijd om de zaak te verklaren. Want hoe zit het nou precies met het blauwe boek dat eerst roze was?
Lees verder “Hoe zit het nou met Zomerster?”
We hebben er allemaal wel een. Die ene die er tussenuit glipte. Volgens Samantha uit Sex and the City: Coulda, woulda, shoulda. Voor velen de what if. Katy Perry zong zelfs over The one that got away … Van de week kwam ik hem tegen. Mijn wat als. Lees verder “De wat als”
Er zijn ingrijpende gebeurtenissen in het leven die je altijd bijblijven. Zo weet ik nog precies wat ik deed op 9/11. En weet ik exact waar ik was op het moment dat onze mooie rooie zijn laatste adem uitblies. De laatste gebeurtenis die me aangreep was het moment waarop werd bekendgemaakt dat het lichaam van Anne Faber was gevonden. Ik was in Chiclana toen ik het nieuws las. Op de plek waar ik mijn dromen ga verwezenlijken, besefte ik dat Anne’s dromen nooit zullen uitkomen.
‘Wen, je schrijft niet meer!’ Mijn allereerste appje van de dag bevatte deze angstige constatering. Het bloed op mijn toetsenbord en de eeltlaag op mijn vingertoppen bewees echter het tegendeel. Ik schrijf me de builenpomperompompom, ik tik me de vinkentralalalalaa, hoezo schrijf ik niet meer?
