Wrede bok

Wanneer je als vrouw een biertje lust, neemt de perfecte-vrouwen-maffia je dat niet altijd in dank af. ‘De ultieme afknapper, als ik een man zou zijn? Meid! Een vrouw met een glas bier in haar hand… zo goedkoop.’

Al vanaf het moment dat ik mij begon te interesseren voor alcohol, was ik het niet eens met deze stelling. Ik had dorst en wilde bier.
Zo ook tijdens de vrijdagavonddisco in ons buurthuis. Al jaren was ik verliefd op Marco. Marco wist dit en deed hard zijn best om mij op een afstandje te houden. Nu was ik eindelijk oud genoeg voor de disco en kon hij niet meer om me heen.
Mijn vriendinnetjes bestelden Pisang Ambon met jus en bessenjenever met Seven-Up, ik een schuimende gele rakker. Precies op het moment dat Marco mij opmerkte.
‘Van bier stinkt je kier!’ riep hij uit.
‘Oeh, wrede bok!’ lachten mijn vriendinnen, terwijl ze verwoed over hun kinnen streken.

Je moet weten dat het destijds een hippe uitspraak was. Als je door iemand voor schut werd gezet, wreef men met duim en wijsvinger over de kin en riep ‘wrede bok’.
Ik haalde mijn schouders op en dronk verder. Liever geen Marco dan geen bier. Voor de zekerheid ging ik wel even naar het toilet. Ik blies hard in mijn vuist en snoof vervolgens mijn adem op. Die Marco wist er niets van: mijn kier geurde heerlijk naar hop en gist.

‘Een vrouw met een glas bokbier in haar hand… mijn piel krimpt er spontaan van,’ verklaarde een vriend.

Na het ontstaan van de speciaal biertjes, werden bierdrinkende vrouwen hip. Bier met gin, bier met bloembloesem, Desperados. Ik liet het me smaken, maar hield toch een voorkeur voor het reguliere vloeibare goud.
Totdat ik bokbier ontdekte. Er ging een wereld voor me open. En die wereld was wederom niet klaar voor mij. ‘Een vrouw met een glas bokbier in haar hand… mijn piel krimpt er spontaan van,’ verklaarde een vriend.
Dit keer trok ik het me wel aan. Eventjes dan. Tot ik vorig jaar werd uitgenodigd als VIP-gast op de Nationale Bokbierdag in Zutphen. De verhouding man/vrouw met bokbier in de hand was fifty-fifty. Geen krimpende piemels hier. Spontaan werd ik verliefd op Zutphen.

Langzaamaan wordt het in de Randstad gelukkig ook normaler dat vrouwen bier drinken. Zo hadden mijn vriendinnen en ik onlangs zelfs een heuse high-beer van Scheldebrouwerij. Met als hekkensluiter de Wildebok. Die naam nam mij in gedachten mee terug naar dat buurthuis. Mijn vriendinnen vroegen waarom ik lachte, waarop ik ze het verhaal over Marco vertelde. Precies op dat moment liepen er twee mannen langs.
‘Kijk Karel, bierdrinkende vrouwen,’ bralde krimpende piel nummer een.
‘Van bier stinkt je kier,’ riep Karel uit, waarna ze elkaar een boks gaven en luid lachten.
‘Maak je niet druk, Karel,’ riep een van mijn vriendinnen terug. ‘Jij zal mijn kier nooit of te nimmer zien.’
En terwijl de rest van mijn vriendinnen verwoed over hun kin wreef en ‘wrede bok’ riep, realiseerde ik me dat ik al die jaren de verkeerde kier had gecheckt.