Op 4 mei ben je stil. Dan herdenk je de slachtoffers van oorlogen. Punt.
Twee minuten per jaar verplicht stil zijn, is het enige dat wij ‘moeten’ in dit land. Dat is toch niet teveel gevraagd? Zou je denken …

Ik geef eerlijk toe dat mijn gedachten tijdens die twee minuten stilte ieder jaar over twee ex-vriendjes gaan. I know, vreselijk. Maar het toeval wil dat ik twee keer stapelverliefd werd op 4 mei. Geen idee waarom, misschien was het de geur van het voorjaar … de bloemetjes en de bijtjes.
De eerste keer was op mijn achttiende (ik durf niet eens uit te spreken hoeveel jaar geleden dat is). Hij was half Spaans en zo knap. En lief, grappig, ontzettend muzikaal en stoer. Superverliefd waren we. En terwijl Koningin Beatrix vooral haar best deed om niet te struikelen over de keitjes van de Dam, zoende hij mij voor de allereerste keer. Op de Koemarkt in Purmerend.
De tweede keer dat ik ‘verkering’ kreeg op 4 mei was acht jaar later. Dit keer met een volbloed Spanjaard en ergens waar ik niet stil hoefde te zijn (maar het wel was). Ik woonde inmiddels op Lanzarote, vandaar.
Beide relaties waren de eerstvolgende 4 mei alweer voorbij, maar toch vergat ik ze nooit.

Dus nee, ik ben er niet trots op, maar ik herdenk geen oorlogen tijdens mijn twee minuutjes stilte. Terwijl ik kijk naar Maxima en vurig wens dat ze niet struikelt op die klote keitjes, denk ik aan anderhalve Spanjaard en wens dat het goed met ze gaat.
Mijn opa Dikkie draait zich om in zijn graf als hij erachter komt. Opa was een strijder, moet je weten. Ik geloof niet dat hij daadwerkelijk heeft gevochten in de oorlog, maar enige vorm van verzet heeft hij zeker geboden. Opa Dikkie stond op de barricaden. ‘Het is een plicht om te gaan stemmen Wendy,’ sprak mijn moeder meer dan eens. ‘Jouw opa, Dirk Kleinsma, heeft gestreden voor jóuw stemrecht!’
Dus daar ging ik weer. Alle vertrouwen in de Nederlandse regering volledige verloren, maar op naar het stembureau. Voor opa Dikkie. Verdikkie.

Dit jaar kwam 4 mei al eerder in ‘the picture’. Een idioot riep op tot het maken van herrie tijdens de dodenherdenking op de Dam. Vol afgrijzen las ik de berichten. Het leek er ook even op dat niemand er iets tegen zou doen.
Ik vroeg me af wat opa Dikkie gedaan zou hebben … Moest ik iets doen? Ik voerde een innerlijke strijd. Jarenlang was ik ‘schijnheilig’ stil en nu wilde ik diezelfde stilte met hand en tand verdedigen? Maar kom op, iemand moest toch iets doen?

En zo werd het 4 mei 2018. Geen verkering dit jaar dus ging ik lunchen bij mijn ouders. Van verre zag ik hem al hangen, de vlag. Halfstok. Het persoonlijke gebaar van mijn ouders. En toen wist ik het. Ik ben vanavond weer gewoon stil. Ik denk heel even aan al die verloren levens. En dan weer aan mijn anderhalve Spanjaard en hoop dat ze gelukkig zijn.
En dat is goed.
Als je er maar bij stil staat dat je dit doet uit eerbied.
Als je maar stil bent.
Stt …