We hebben er allemaal wel een. Die ene die er tussenuit glipte. Volgens Samantha uit Sex and the City: Coulda, woulda, shoulda. Voor velen de what if. Katy Perry zong zelfs over The one that got away … Van de week kwam ik hem tegen. Mijn wat als.

Op een zeker tijdstip in je leven was hij uitermate belangrijk. Jullie waren even samen, het duurde niet lang. Je ging uit elkaar zonder ruzie. Unfinished business.
Het gebeurde mij en M met een C. Nee hij was niet van adel, ik noemde hem altijd zo. Toen we elkaar ontmoetten en ik vroeg hoe hij heette, antwoordde hij: ‘M met een C.’ Ik was vijftien en had een zaterdagbaantje in de supermarkt. M verdiende er, naast school, ook een zakcentje bij. Hij was vakkenvuller en werkte in het lege flessen magazijn. Ik stond achter de brood- en kaasbalie. Telkens wanneer M langsliep smolten de kazen. Wat was ik verliefd! Het was vrij onschuldig. Ik was vijftien dus meer dan urenlang zoenen zat er niet in. Hij noemde me zijn prinses en ik voelde me keizerin Sissi herself. Tot mijn ouders het briljante idee kregen te gaan verhuizen. We verruilden Amsterdam voor Purmerend. Ik nam afscheid van M en dat was het. We hadden geen ruzie, slechts een logistiek probleem.

De jaren die volgden zag ik hem niet meer. Soms dacht ik nog wel aan hem. Ik had geen idee waar hij was, wat er van hem was geworden. Ik vroeg me af hoe ons leven nu zou zijn als we samen waren gebleven. Wat als …
Ik verhuisde naar Spanje, het land waar de mooiste mannen op aarde wonen. Die volle, donkere bossen haar op hun hoofd deden me soms aan M denken. Wat als we toentertijd iets ouder zouden zijn geweest en we elkaar wel hadden kunnen opzoeken. Purmerend – Amsterdam kun je nou niet direct een lange-afstandsrelatie noemen, nietwaar?

Op een mooie dag stonden we oog in oog. Ik was inmiddels terug verhuisd naar Nederland en daar was hij. M met een C. ‘Mijn vrouw moet bevallen’, riep hij voordat hij wegbeende, op weg naar zijn baby. Wat als we nooit uit elkaar waren gegaan? Dan snelde M zich nu naar mijn kraambed, waar ik hem zou vertellen hoeveel ik van hem houd terwijl ik hem eigenlijk haat omdat er net tien hechtingen in mijn punani werden gezet.
Weer zagen we elkaar jarenlang niet, tot een paar dagen geleden.

Opeens was hij er weer. Op Instagram, drievoud hoera voor social media. Hij plaatste een opmerking bij mijn foto, waaruit bleek dat hij onze tijd samen ook niet is vergeten. Ik realiseerde me dat ik wel eens zijn wat als zou kunnen zijn. Maakt dat het ‘wat als verhaal’ nóg zuurder? Of juist mooier? Twee mensen die gelukkig zijn met het leven dat ze leven en soms eventjes terugdenken aan een leven dat had kunnen zijn.
Wat als ik die dag niet naar Purmerend was verhuisd? Was ik dan nu mevrouw M met een C geweest en was het leven een groot romantisch feest? Ach nee, we hadden waarschijnlijk een week later knallende ruzie gekregen en het uitgemaakt.