Ha fijn, het is weer zover. De tijd van jaaroverzichten en terugblikken. Lekker opsommen wie er allemaal dood zijn gegaan in 2016, wat voor vreselijke nieuwsberichten de revue passeerden en welke onzin Sylvana dit jaar heeft uitgekraamd. Doorgaans ben ik zeker een fan van terugkijken maar dit jaar doe ik er niet aan mee. Ik kijk vooruit, ik wil vooruit! En een beetje snel ook. 

Voor iemand die erg aan het verleden hecht, is het teruglezen van bovenstaande inleiding een ware openbaring. Heb ik het dan eindelijk geleerd? Is het voorgoed over met het janken om verdriet dat allang door de tijd geheeld had moeten zijn? Verbreek ik nu echt eens en voor altijd het contact met dat ex-vriendje? En het allerbelangrijkste… laat ik die kwaadheid (soms zelfs haat) die ik al die jaren heb gevoeld voor bepaalde personen ook maar eens los? Ik wil niet meer terugkijken, ik wil vooruit! En als dat iets sneller zou kunnen, dan graag, dank u.

De oplettende lezer weet natuurlijk al lang waar ik heen wil. Die idiote droom van ons. Dat gekke idee dat Kim en ik hebben opgevat. Alles achter ons laten, de boel inpakken om een Bed and Breakfast te beginnen in Zuid Spanje. Pa, ma en Sookie nemen we mee en verder niets. Geen verdriet, geen haat en vooral geen ex. Vooruitkijken is waar het om gaat.
Wat bezielt je om alles wat je hier hebt achter te laten voor zoiets onzekers? Jullie mooie huis, goede banen. Je schrijfwerk gaat zo lekker en Schreifkunst draait beter dan ooit. Nou vooruit, als ik dan toch over Schreifkunst begin, nog een laatste keer terugkijken.

In 2017 is het vijf jaar geleden dat ik Tekstbureau Schreifkunst oprichtte. Menigeen verklaarde me voor gek: middenin de crisis een eigen bedrijf starten? Dus deed ik er nog een schepje bovenop. Mijn bedrijf zou een groot succes worden, zo groot dat het mij alle vrijheid zou geven om te gaan waarheen ik wilde. Over vijf jaar zou Schreifkunst naar Spanje verhuizen. ‘Meisje,’ fluisterde het engeltje op mijn linkerschouder, ‘je bent maar een meter achtenzestig. Moet je die lat niet iets minder hoog leggen?’ Om vrijwel direct daarna te worden overschreeuwd door het duveltje op mijn andere schouder: ‘Je mag dan klein zijn, je bent toch geen watje!’
Zelfs in mijn meest duivelse dromen had ik toen niet gedacht dat ik bij het aanbreken van het magische 2017 serieuze vertrekplannen zou hebben.

Dus zeg ik: 2017, kom maar door! Ik heb zin in je en alles wat je mij brengt. Knokken zal ik, zoals ik nooit eerder deed. Het doel is groot, reusachtig. Hoezo dromen over ‘hopelijk komen we ooit nog eens bij elkaar’ of mijn hersenen pijnigen met de vraag ‘had ik Bowie kunnen redden als ik niet op vakantie was geweest?’. Water under the bridge, das war einmal, je hebt je best gedaan kleine Wendy. Tijd om groots te dromen, groot te worden en keihard te slagen. 2016 komt niet meer terug, 2017 is voor mij. Ik lust je rauw.

Ik wens jullie allemaal een GROOTS 2017
Liefs,
Wendy