1 december 2015.
Vandaag bestaat Wendy’s Wereld precies zes jaar. Ter ere van dit jubileum, trakteer ik jullie op de blog waar het allemaal mee begon, De jurk. Lekker lang leesplezier, want het was oorspronkelijk een drieluik.

Bedankt voor al jullie lieve reacties en leuke commentaar. Wat mij betreft: op naar de volgende zes jaar!  Liefs, Wendy x

De jurk

Mijn tante is een BN’er. Erg leuk over het algemeen. Je komt nog eens op premières en scoort af en toe een vrijkaartje. Nu is zij jarig en wordt er een surprise party voor haar georganiseerd. Uiteraard moet de familie ook worden vertegenwoordigd, dus viel de uitnodiging een paar weken geleden op de mat. Dresscode ‘Feestelijk’. Horror, wat bedoelen ze in die kringen met feestelijk? Ik schat zo in dat ik niet wegkom met mijn doorsnee leuke outfit, feestmuts en toeter?

De kledingstress is dus begonnen. Op het moment dat de uitnodiging binnenkwam, liepen de ijsberen nog in de rondte en dacht ik wel weg te kunnen komen met een zwart jurkje dat ik ‘nog in de kast had hangen’. Inmiddels zijn de ijsberen verruild voor muggen zo groot als helikopters, is de zomer in alle hevigheid losgebarsten en kan ik dus echt niet in een zwarte jurk verschijnen.
Don Ron, mijn moeder en Kim zijn er al uit. Pa trekt zijn pak aan, goed voor bruiloften, partijtjes en begrafenissen. Kim had wel nog ‘iets’ in de kast hangen en ma is afgelopen weekend geslaagd. Zij wel.

Mijn moeder en Kim boeit het ook niet zo, voor hen is de druk dan ook veel lager. Het toeval wil dat mijn tante en ik erg op elkaar lijken. Als we op gelegenheden zijn waar zij in het middelpunt van de belangstelling staat, zie ik mensen altijd naar mij staren.
Dus ik zie het al helemaal voor me. De week na het feest sla ik de Story open en bij die ontzettend leuke smulpagina waar de kleding van artiesten tijdens feestjes wordt beoordeeld, staat bij de ‘Modeflater van de week’: Armoedig nichtje van musicalster verschijnt in H&Mmetje op surprise verjaardag, SCHANDE! Uiteraard inclusief een foto van mij waarop ik met mijn ogen dicht een hapje neem van een toastje met kaviaar, terwijl een dikke klodder op mijn arremoedige jurkje uiteenspat.

Tijd om in actie te komen! Zal ik met mijn vakantiegeld richting PC Hooft trekken? Wat is belangrijker, drie weken Mexico of vereeuwigd worden als ‘modeflater van de week’? Moeilijke keus, maar ik kies toch voor drie weken Mexico. Ik kan ook gewoon niet naar die verjaardag gaan…
Of ik ga naar de Bijenkorf. Ik heb een heel mooi paar bruine bloedende-portemonnee-feel-good-shopping-pumps. Als ik daar nou eens een mooi beige/bruin jurkje bij scoor in de Bijenkorf? Ik kan ook twee weken op vakantie naar Mexico.

Een week later
Ik ben geslaagd! Het is een beauty van Replay geworden. Gewapend met het kritische oog van Kim, trok ik donderdagavond richting Bijenkorf. Ik ging de paskamer in met tien verschillende jurkjes waarvan er een eigenlijk boven mijn budget lag, een superleuk zomerjurkje van Replay. Het was wel een maatje te klein dus waarschijnlijk zou het toch niet passen. Drie keer raden welke er toch echt het leukst zat. Het was even frummelen om het jurkje over mijn (ge)weld(d)adige boezem te krijgen, maar dan zat ie toch echt als gegoten.
Ik heb hem gekocht. Mijn creditcard kreunde tijdens het afrekenen, maar mij zullen ze niet als modeflater van de week afbeelden. Hooguit komt er een fotootje met als bijschrift: Wie is dit leuke vrouwtje, met dito jurkje, dat zo op het feestvarken lijkt?

Het feest
De jurk heeft haar vuurdoop gehad, is ontgroend, ontmaagd, of hoe je het ook wilt noemen. Ze is gedragen.
Maandagavond trokken we naar Hotel Arena. En wat zagen we er mooi uit. Pa in sjiek beige en bruin, ma in vlammend rood, Kim in een sophisticated grijs/zilveren japon (ja, echt een japon) en ik in DE jurk. Er waren nog wat last minute stressjes. Zo waaide het maandagavond behoorlijk en DE jurk is nogal wijd uitlopend. De kans dat de wind eronder zou kruipen en er een gevalletje Marilyn-Monroe-in-witte-jurk zou ontstaan was groot. Welk slipje te dragen? De corrigerende slip a la Bridget Jones zou dit feest niet meemaken. Erg jammer want die drukt het buikje zo lekker in. Een string? Met het oog op die vervelende Story fotograaf maar niet doen. Het werd een hippe hipster. Als ik dan toch in mijn onderbroek werd vastgelegd voor het nageslacht, was dit wel de meest flatteuze manier.

Het ging die avond om een SURPRISE party, maar hele hordes fans, drie cameraploegen en een stuk of 15 fotografen stonden pontificaal langs de rode loper. Je leest het goed, een rode loper. Pa heeft nog gekeken of er misschien een zij-ingang was, maar we moesten eraan geloven. Vlak voor ons betraden Tooske en Bastiaan de rode loper en brak er een geweld aan flitslichten los. Fans joelden en de journalisten begonnen te schreeuwen als opgefokte apen. En toen moesten wij… Dit was het moment, ik zag drie treden, kon eventueel drie keer languit gaan, wind kwam van links, tasje aan de andere kant, niet teveel lachen in verband met de kraaienpootjes, daar gaat ie! De fans begonnen te appen, de fotografen staken een peuk op en de journalisten namen een slokje water, terwijl wij in ons beste kloffie over de loper schreden. Dit was voor hun het pauze-momentje, klootjesvolk op de loper. Maar we waren binnen. Ik was niet gevallen, mijn rok was naar beneden gebleven en last but not least: ik was niet gefotografeerd. Missie geslaagd!

Het feest was geweldig. Superlekker eten (alhoewel ik moet bekennen meer te hebben gedronken dan gegeten) en een kek bandje (en ja, ik heb het nummer van de zanger). Mijn tante straalde de hele avond, nogmaals missie geslaagd. Mijn jurk en ik hadden het ook naar ons zin. Er liep veel vrouwelijk volk rond in strandjurkjes, ik zag zelfs iemand lopen in een jurkje dat ik ook heb, 40 eurootjes bij Vero Moda. Achteraf gezien was die peperdure jurk van mij helemaal niet nodig geweest. Artiesten zijn tenslotte ook maar gewoon mensen.

Dit werd nog eens benadrukt toen we het feest verlieten en ik mijn pa tegen een roodharige man hoorde zeggen: ‘Dré, wil je meerijden? We gaan richting Purmerend!’ Voor de deur van Hotel Arena stond André van Duin te wachten op een taxi.