Hij: ‘Als die producers dan vragen waarvan je het allermeest hield. Wat zou je dan antwoorden?’
Ik: ‘Goh, die is moeilijk… Er is zoveel. Wat zou jij zeggen?’
We hebben net besloten dat een relatie er voor ons simpelweg niet in zit. Niet nu. Later, wanneer we oud en grijs zijn en Anita Witzier (die dan zo’n honderddertig jaar is, maar dat terzijde) ons met haar Memories team opspoort en weer samenbrengt. Dan zal het mogelijk zijn.
‘Je lach’, roepen we tegelijkertijd uit, gevolgd door simultaan gegrinnik.
‘En hoe je buik heel lief heen en weer schudt wanneer je lacht’, voeg ik eraan toe.
‘En hoe jouw ogen gaan glimmen terwijl je lacht en zich iets samenknijpen waardoor er duizenden kleine rimpeltjes zichtbaar worden’, fluistert S. Gewezen worden op het feit dat je duizend rimpels hebt is doorgaans niet chill, maar uit zijn mond…

Nadat we een half leven lang ‘gewoon vrienden’ waren, werden we vorig jaar opeens verliefd. Mijn vriendje S en ik. De mooiste man van het dorp, de propper die de meeste chickies zijn bar in lokte en de reden waarom al die vrouwen jaar na jaar weer trouw terugkeerden naar het dorp. Ik zag het wel, ben ook niet gek, maar voelde het nooit. S en ik deden alles wat verliefde stelletjes doen, zonder verliefd te zijn. Romantisch uit eten, nachtenlang flessen champagne leegdrinken op zijn terras, ik verzorgde zelfs zijn kapotte schenen na het wekelijkse potje voetbal tussen de proppers van Pacha en die van Bananas.

Op het moment dat ik het dorp verliet, namen we geen afscheid. Toen wisten we het al: Wij zouden elkaar nooit uit het oog verliezen.
Ongeveer tien jaar geleden begon er voor het eerst iets te kriebelen. Bij alle twee tegelijk, hoe kan het ook anders? Maar S had op dat moment een vriendin. Best serieus, dus lachten we die rare gevoelens weg. Terwijl zijn buik schudde en ik mijn duizend rimpels toonde.
Een paar jaar later kusten we voor het eerst. Niet de gebruikelijk kus-op-de-mond-en-een-smakkerd-op-je-voorhoofd-toe, maar een knieën-knikkende-kneiter-kus. Het was dit keer echter voor mij het totaal verkeerde tijdstip, mijn hart was niet compleet vrij.

Zo was er altijd iets. Tot vorig jaar. Na de meest romantische week ooit, hielden we het hele jaar contact. Wekelijks, maandelijks, soms geheel onverwachts.
Tot vorige week.
‘Het kan gewoon niet Wen,’ verzuchtte S terwijl hij mijn handen vastpakte. ‘Alles kan, we moeten het alleen genoeg willen,’ concludeerde ik. We keken elkaar aan en wisten dat ik gelijk had.
‘Memories dus,’ besloot S. Ik knikte, terwijl we naar de deur van het terras liepen.

Opeens trok hij me in zijn armen en kuste me alsof zijn leven ervan afhing. ‘Zullen we nog een keer seksen?’ Hij hield zijn hoofd iets naar achteren en keek me vragend aan.
Tegelijkertijd barstten we in lachen uit. Terwijl hij wegliep ving ik nog net een glimp op van zijn heen en weer schuddend buikje… Tussen de dikke tranen door die over mijn duizend rimpels rolden.