Gisteren keek ik naar het programma ‘Dit is alles’, een documentaire over het ontstaan van Doe Maar. Waarom de heren al na vier jaar succes besloten weer op te houden met bestaan kwam uitgebreid aan bod. Wat ik destijds niet wist was dat de mannen, naast te worden aanbeden door honderdduizenden meisjes, serieuze haters hadden. Het Pinkpop akkefietje van Henny deed me zelfs schrikken. Een appel naar iemands hoofd gooien, en deze keihard raken, is nogal wat. En, om maar in dezelfde sfeer te blijven, then it hit me…

Sinds het begin van mijn blog en even later het verschijnen van Zomerster, ontvang ik fanmail. Voorzichtig via social media of mijn gastenboek, maar er komen ook mensen op me af. Wildvreemden, om te zeggen dat ze fan zijn. Tijdens een middagje shoppen hoorde ik eens iemand fluisteren ‘Daar loopt Wendy Louise’. En het moment waarop ik voor het eerst iemand in de trein mijn boek zag lezen, bezorgde me een euforisch gevoel dat dagen aanhield. Vet egostrelend is het wanneer vriendinnen me vertellen dat het eerste wat hun man zegt, als ze in lachen uitbarsten achter de computer, is: ‘Zeker weer een column van Wendy?’
Vrolijk word ik ervan, gelukkig. Maar ook vastberaden mijn volgende blog nóg beter te schrijven. Nu lukt dat natuurlijk niet altijd, maar toch groeit mijn ‘aanhang’.

Tot daar opeens een haatmail verscheen.
Het scheelde weinig of ik had de mail verwijderd. Ze zat veilig verscholen tussen de spam van de Chinese robot die sinds een tijdje mijn contactformulier plat foe-yong-hai’t.
‘Zielig’ stond er in de onderwerpregel in plaats van 诶迪艾尺.
Ik opende de mail en voelde me even Henny op Pinkpop. Een heuse haatmail!
Dat de mail van iemand kwam die mij totaal niet kent, was me al snel duidelijk. ‘Het’ (dat er een vrouwennaam werd gebruikt voor het fake e-mailadres wil natuurlijk niet zeggen dat mijn hater daadwerkelijk een vrouw is) ging behoorlijk los. Dat maakte me een beetje zenuwachtig. Het feit dat Het de moeite had genomen mij te mailen, bewees wel dat Het ’t erg hoog had zitten.

Maar staan afgoden en afgunsten niet bijna achter elkaar in alfabetische volgorde?
Gaat het krijgen van fans hand in hand met het vergaren van tegenstanders?
Is het hebben van haters wel zo slecht?
We weten allemaal welke carrièreboost Heleen van Royen kreeg na die door velen gehate actie tegen de-wethouder-die-naar-de-hoeren-ging. Ik proef die Wendy Louise bestseller al bijna…
Uiteindelijk had ik Het met mijn blog geraakt. Keihard in Het’s gezicht, dat dan weer wel. Maar Het had de moeite genomen tegen mij in opstand te komen. Het had ook kunnen denken ‘zielig vrouwtje’, terwijl Het de schouders had opgetrokken en verder was gegaan met leven zonder nog maar een seconde aan mij te verspillen. Dat had Het echter niet gedaan.
Het euforische gevoel dat mij overmeesterde bij die gedachte, hield langer aan dan ooit.
Ik word gehaat… Man, ben ik goed bezig!