Als ex-vertrekker, kijk ik graag naar het tv programma ‘Ik vertrek’. Elke keer sta ik versteld, telkens weer denk ik het ergste nu wel te hebben gezien. Maar week na week blijven de makers van dit programma mij verbazen met weer een groter stel sukkels dat zonder enige voorbereiding huis en haard achterlaat voor een bestaan in het buitenland.

Maar het lukt ze wel. Aan het eind van iedere aflevering is de “verrekker” succesvol getransformeerd tot een waardig vertrekker. En telkens weer ziet Kim het verlangen in mijn ogen wanneer ik haar aankijk tijdens de aftiteling. ‘Dan moet het ons toch ook lukken…,’ verzuchtte ik de laatste keer, toen twee volslagen wereldvreemden na een uur toch een goeddraaiende bar leken te bezitten.

Het is geen geheim, de allerliefste wens van Kim en mij is een eigen Bed & Breakfast in Zuid Spanje. We waren hier zelfs serieus mee bezig toen die fatale financiële crisis uitbrak. Weg was onze mogelijkheid op een hypotheek, zelf ophoesten die euro’s voor de aanschaf van een B&B.
Verlangend pakte ik mijn laptop en keek naar de advertentie van onze ideale B&B. Een prachtig landhuis met een groot stuk land er omheen. In gedachten zag ik de grote, houten tafel op de veranda, waar iedere ochtend onze gasten zouden aanschuiven voor een vers ontbijtje, al staan…

Per ongeluk klik ik de advertentie weg en alsof de duvel ermee speelt verschijnen foto’s van Magaluf in beeld. De enige keer dat we serieus platzak in Spanje waren.
Om redenen waarmee ik jullie niet zal vervelen, stonden we ineens op straat. De dag voordat ik mijn moeder wilde bellen (‘Meiden, op het moment dat jullie naar huis willen, om wat voor reden dan ook, en jullie hebben geen geld, bel me. Ik regel direct een ticket’) vonden we werk.
Voor die laatste, werkloze avond hadden we echter nog maar een paar eurootjes.
En voor honderden euro’s aan honger!
Fish and Chips werd het.
In Magaluf is al jaren geen Spanjaard meer te bekennen. De Engelse invasie heeft ze verdrongen, waardoor je op elke hoek Fish and Chips kunt eten. ‘Visfiletje met patat. Kim, wat kan daar nou mis mee gaan?’ Ik hoor het me nog zeggen.

In een krant werd een vet vishoopje geflikkerd met daar bovenop groene patatten. Ik kon nog net heel hard ‘NO!’ roepen en zo het geheel redden van een lading olijfolie, die de verkoopster er als kersje op de slagroom overheen wilde kieperen. Maar ik had honger. En dus at ik. Vieze, moddervette vis en slappe, als-de-piemel-van-mijn-opa-hangende frieten.

‘Je denkt nu zeker aan die groene patatten?’ lacht Kim. Ik ben weer terug in de werkelijkheid en googel het stel dat vijf minuten geleden op tv zo gelukkig was.
Een half jaar hebben ze het volgehouden. Daarna is de bar met verlies verkocht, zijn ze teruggegaan naar Nederland en kort daarna zelfs gescheiden.
Ik vraag me af wat ze aten, de dag voordat ze naar Nederland teruggingen.