We hebben een nieuwe buurman. Kim en ik zijn zeker hele brave kindertjes geweest dit jaar, want wat de goede Sint ons nu heeft geschonken… Halleluja, praise the Lord en dank u Sinterklaasje.

Drie jaar wonen we nu in de Friemelstraat en het is op en top genieten. Een grote smet op de woonvreugde vormen de buren. Rechts van ons, voor de kijker links, wonen Chris Pis en Nel from Hell. Ik spendeer verder geen inkt aan deze mensen, de bijnamen zeggen denk ik genoeg. Het lieve buurvrouwtje aan onze andere kant, verhuisde in juni. En al die tijd stond haar huisje leeg. Gekscherend fantaseerden wij over de nieuwe bewoners. Er zouden vast twee hele leuke broers komen wonen en we leefden nog lang en gelukkig…
Maar naarmate we ‘kijkers’ zagen passeren werd onze angst groter. Een Anita met een hond zo groot als een gemiddelde pony, een clubje bandleden van de Josti band en zelfs de dubbelgangers van Chris Pis en Nel from Hell kwamen het huisje naast ons keuren. Maar al wat kwam, geen nieuwe buren.

Tot afgelopen vrijdag. Een hoop kabaal maakte ons duidelijk dat de nieuwe bewoners waren gearriveerd. Nieuwsgierig naar de onverlaten die tot tien uur ’s avonds aan het slopen waren, gluurden we vanachter de gordijnen. Helaas, het donk’re avondje hulde onze nieuwe buren in anonimiteit. De volgende ochtend besloten we ons te gaan voorstellen. Ietwat onwennig drukte ik op de bel, Kim in mijn kielzog. Nadat we iemand heel hard van de trap af hoorde rennen (in ieder geval geen bejaarde dus) vloog de voordeur open.
Tudu dududum!
‘Hoi!’
I want you…
‘Hoi, wij zijn de buren.’
Tudu dududum!
‘O hee, wat leuk. Ik ben H.’ (Laten we zijn privacy nog maar niet schenden, je weet tenslotte nooit wat de toekomst brengt. We noemen hem H. van HOTTIE)
To be my slave…
O mijn God, HALLO Coca Cola Light Break! H. zat onder het stof. Stuivig beton van de muur die hij net had gesloopt kroop door zijn haar en heel even wenste ik dat ik een stukje betonstuif was. De contouren van gespierde armen drukten tegen zijn klus-overall terwijl een stralende lach een rij witte tanden liet zien, keurig naast elkaar in het midden van zijn brede kaaklijn. De nieuwe buurman bleek een kruising tussen Brad Pitt en Leonardo di Caprio. En hij is single! Iets wat hij ons heel snel meedeelde.  De donkere dagen voor Kerst schitterden ons ineens tegemoet…

Buurman Hottie bleek de populaire jongen uit de klas, want het hele weekend lopen de vrienden af en aan om hem te helpen. Look-a-likes van de jongens uit de Jillz reclame, Sawyer uit Lost en Barry Atsma, in nietsverhullende overalls met zweetdruppeltjes op hun voorhoofd trokken aan ons huisje voorbij. Ik fantaseerde er druk op los aan de ontbijttafel. ‘Kim, eerdaags krijgen we hier gewoon Flodder taferelen!’ kwetterde ik uit volle borst. ‘Buurman, wat doet u nu?’ ‘Nou,’ zuchtte Kim diep, ‘het zal eerder worden Buurvróuw wat doet u nu…’ Kim boeit het overduidelijk niet, al dat mannelijk schoon zo vlak naast ons. Ze lachte me zelfs hartelijk uit toen ik vanochtend mijn haren kamde en een plons water tegen mijn gezicht gooide, voordat ik de gordijnen openschoof. Normaal open ik de gordijnen namelijk gewoon met het slaap-vogelnestje nog pontificaal bovenop mijn gekreukelde-krant-hoofd. Maar vanaf nu is niets meer normaal!
Ja, lach me maar uit. Maar ik lig mooi wel iedere nacht naast een overheerlijke man. Weliswaar met een dikke betonnen muur ertussen, maar toch. Als ik nou met mijn rug tegen die muur aan ga liggen, zou er zomaar een lepeltje-lepeltje kunnen ontstaan.
Toevallig.