Ergens in een grijs verleden, woonde ik samen.
Uiteraard had hij een prachtige stem, was hij stoer, droeg versleten kleding en had hij een grote neus (dit schijnen dus, volgens mijn vriendinnen, de punten te zijn waar ik mijn vriendjes op uitzoek).
En hij was Spaans. Compleet Spaans, sprak geen woord over de grens.

En, net als zijn meisje (want ja dat was ik toen nog), was hij een muziekfreak. David Bowie, Radiohead, de Peppers, zelfs mijn oude Doe Maar cd draaide hij grijs.
‘Wen, kom even bij me zitten,’ zei hij vaak ’s avonds nadat hij een cd opzette en zich in de bank nestelde, ‘vertaal de tekst voor me.’
Dan kroop ik in het holletje van zijn buik, sloeg hij zijn armen om me heen en deed ik mijn simultaanvertalings-kunstje.
Op en top genieten waren die momentjes. Voor mij omdat ik lekker bij hem kon liggen en van zijn kant omdat er een wereld voor hem openging. Al die melodieën waar hij zo van hield, kregen eindelijk inhoud.

Een middag kwam hij iets eerder dan normaal naar huis en kweelde ik net luidkeels mee met de meest verschrikkelijke cd van Mariah Carey. Hee, what can I say? Ik was nog een meisje!
Stiekem begluurde hij me het hele Butterfly liedje, waarop er na de laatste toon een bescheiden applausje, vergezeld van een luide schaterlach, opsteeg vanuit de deuropening.
Die avond vroeg hij me de tekst voor hem te vertalen, gewoon uit nieuwsgierigheid.
Een paar weken later verliet ik Lanzarote.
Op mijn smeekbede mee te gaan, antwoordde hij dat ik maar eens goed naar het liedje van de vlinder moest luisteren.
Dat kutlied gaat namelijk over het feit dat als iets voorbestemd is, je het gerust kunt loslaten. Als de liefde echt is, kom je altijd weer bij elkaar terug.
If you should return to me, we truly were meant to be.

Vraag me niet waarom, maar sinds die dag werd het vervelende (lees: fakking) vlinderlied mijn mantra. Maar nooit kwam de afvallige vlinder teruggevlogen.
Die hele stelling is net zo wankel als de carrière van mekkerende Mariah!

Na een rijtje exen, waar ik totaal geen moeite voor deed ze terug te krijgen omdat ik vertrouwde op de vlinder-formule, vraag ik me af…
Had ik meer, beter gezegd keihard, moeten knokken? Waarom heb ik geen uren voor het huis van the object of my affection gepost? Waarom knipte ik niet gewoon zijn vleugeltjes af toen hij nog een larfje was in mijn veilige cocon? En why the hell heb ik hem nooit VERTELD hoeveel ik van hem hou, dat ik niet zonder hem kan en leef voor zijn aanraking? In plaats van te wachten op het moment dat hij naar me terug zou komen vliegen.

Ach, misschien moet ik maar gewoon al die mannen aan de wilgen hangen en een Tarzan nemen?
Maar dan wel een zonder (pret)vleugels…