‘Je straalt helemaal!’
Een uitspraak die ik verrassend vaak hoor de laatste tijd.
En dat is leuk.
Maar er was een tijd dat het fantastisch zou zijn geweest…

Gedurende de laatste fase van de vooropleiding aan de Academie voor Kleinkunst, was ‘stralen’ een van de kunsten die wij, aspirant toneelbeesten, moesten beheersen. Kon je niet stralen, werd je nooit een ster. Zoiets.
We moesten opkomen, de bühne naar voren lopen, stilstaan en stralen.
Klinkt doodsimpel, maar ik kon het niet.
‘Straal Wendy… STRRRRRAAL! (de zwaarbekakte Gooise R is taboe in het theater, hard rollen moet ie)’, deed mijn docente haar versie van de wereldberoemde oneliner ‘Run Forrest, run!’ Helaas had ik qua stralen meer weg van een zwaar struikelende Forrest en was mijn leven geen box of chocolates. I knew what I was gonna get: Adios opleiding.
Ik moest weg. Daar ging mijn levenslange (nou ja, ik was pas 19) droom. Wat was dat nou met mij? Waarom kon ik niet stralen?

Ik weet het, deze column dreigt een zeik column te worden.
O, als ik zo vrij mag zijn de link te leggen tussen stralen en zeiken… dat kan ik dan weer wel! Hard zeiken, in perfect rechte, krachtige stralen. Zelfs gehurkt achter een bosje.
Helaas bezorgden die stralen me geen plekje op de Kleinkunst.

‘Dacht je dan niet aan iets wat je heel blij zou maken?’ vroeg een vriendin. ‘Ja, dat deed ik’, antwoordde ik verontwaardigd. ‘Ik deed alsof ML plots weer voor me stond. Hij vertelde me de grootste vergissing van zijn leven te hebben begaan en nam mij in zijn armen voor een hartstochtelijke kus.’
Precies dat was dus het probleem volgens haar. Je zou misschien de euforie van binnen voelen, maar in je ogen zou altijd een stukje verdriet te lezen staan.
Denkend aan een verloren liefde zou je nooit stralen.

Jaren later zag ik háár stralen. Op de planken tijdens Mama Mia, stond Doris Baaten te stralen als de ster die ze is. Mijn straaldocente. En op dat moment lukte het mij eindelijk. Daar, in een pikkedonker Beatrix theater, straalde ik mijn stoeltje uit. De aanblik van zoveel lol en plezier in je vak deed mij stralen, ik was ervan overtuigd.
En meteen weet ik dus ook waarom ik de laatste tijd zoveel straal.
Ik mag dan geen theater ster zijn geworden, ik heb nu wel de baan waar ik zielsveel van hou! In plaats van mijn stembanden rauw te zingen en de zolen onder mijn voeten vandaan te dansen, schrijf ik mijn vingertoppen beurs en geniet van ieder moment.
Die vriendin had gelijk, alleen door te denken aan dingen die je intens gelukkig maken zal je stralen. Geen miraculeuze terugkeer van een ex-geliefde, nee alleen reële gebeurtenissen maken van je gezicht een waar gloeiwormpje.

En zo gebeurde het dat ik weer eens afsprak met een long lost lover. We zouden elkaar zien op een overvol plein en vanuit de verte zag ik hem al staan. Zo’n acht jaar hadden we elkaar niet meer gezien, maar sinds kort spraken we elkaar weer en vanavond zouden we een biertje doen samen. Zijn ogen zochten me in de menigte, tot ze mij vonden. Een grote lach verscheen op zijn gezicht, terwijl hij naar me toe liep.
‘Wen, op het moment dat hij je zag ging zijn hele gezicht stralen’, fluisterde Kim net voordat hij voor me stond.
Hij wel…