Mijn vader is ziek.
‘Ja dat gebeurt met vaders, die worden ouder en ziek’, hoor ik je denken. En natuurlijk gebeurt dat bij doorsnee vaders, alleen is mijn probleem dat ik geen doorsnee vader heb.

Eigenlijk zijn wij helemaal geen doorsnee gezin. De band tussen mijn vader, moeder, zus en mezelf is een bijzondere. Nee, we zijn niet zo’n vrijgevochten happy family waarvan de kids de ouders bij de voornaam noemen en er twintig keer per dag gezegd wordt hoeveel we van elkaar houden. Pa heet gewoon pa en mama heet mama. Alhoewel pa ook luistert naar de naam ‘ouwe’ en sinds de tijd dat we op Lanzarote woonden hij de ‘titel’ Don Ron heeft verkregen. Geweldig vonden ze dat, die Spanolo’s; een man die vernoemd was naar sterke drank! Het feit dat hij de rum (in ’t Spaans, je raadt het al: Ron) rijkelijk liet vloeien maakte zijn bijnaam al snel een feit.
Dat we van elkaar houden, waarschijnlijk een beetje meer dan -daar is ie weer- een doorsnee gezin, weten we. Dat vertellen we elkaar niet, gewoon omdat het niet hoeft. Pa is daar ook geen ster in en geeft er de voorkeur aan ‘pas op met oversteken’ te zeggen op het moment dat hij wat liefs wil zeggen. En dat is prima.

Mijn pa heeft humor, de gastblog die hij schreef staat standvastig in de top 5 van mijn site. Tijdens een feestje kun je niet om hem heen en is hij degene die de sfeer maakt.
Mijn vader is mijn rots in de branding. Hoe hij ook zijn best doet dat vooral niet te zijn en mij op te voeden als de sterke en onafhankelijke mens die hij is, toch is het zo. Als klein meisje, keek ik uit naar de verhaaltjes van Krokeledook (die hij ter plekke verzon) voor het slapen gaan en wachtte ik iedere middag samen met Kim aan het eind van de straat totdat hij thuis kwam van zijn werk. Het laatste stukje mochten we dan mee op de fiets, ik achterop, Kim op de stang.
En dan loop je een ziekenhuis in en zit die grote, sterke, grappige man als een klein jongetje te huilen. Er is hem net verteld dat hij een chemokuur moet ondergaan. Opeens heeft mijn rots meer weg van een kiezeltje en stort ook mijn wereld in.

Ik heb mijn vader niet vaak zien huilen. Ja, op begrafenissen maar dan plengt zelfs de grootste ijskoningin wel een klontje, dus dat telt niet. Nu zat hij daar en de kraan bleef maar lopen!
‘Ja Wen, dat kun je verwachten als je ouders je beste vrienden zijn. Die ga je een keer verliezen’, zei iemand laatst tegen me. En dat is zo. Maar niet nu. Wij zijn met zijn vieren nog lang niet uitgefeest!
‘U moet zich beseffen dat u kanker heeft GEHAD. We hebben alles eruit gehaald, deze kuur is puur voor de zekerheid’, zei de oncologisch verpleegkundige van de week tijdens het info uurtje. Vervolgens legde ze ons uit op welke manier pa de wc door moest trekken en vertelde ze dat als hij misschien erg had gezweet tijdens het slapen, mijn moeder direct het beddengoed moest wassen. Tja, het heet natuurlijk niet voor niets chemo. En daar, tijdens dat eigenlijk heel vervelende uurtje met nog vervelendere informatie zag ik opeens pa’s ogen weer gaan stralen. Er was eindelijk duidelijkheid. Hij had alleen nog een prangende vraag. Een vraag waardoor ik wist dat het helemaal goed komt met die ouwe. ‘Mevrouwtje,’ vroeg hij op zijn eigen speciale wijze, terwijl hij de hand van mijn moeder vastpakte, ‘we mogen toch nog wel een wippie maken hè?’