Het is algemeen bekend, ik ben een muziekfreak. Aan bijna ieder liedje dat ik hoor kleeft wel een herinnering. Opeens is daar weer die geur, ik doe mijn ogen dicht en ben op die plek, ik staar naar de muur en zie daar zijn gezicht… Want ja, ook ieder ex-vriendje heeft zo zijn liedjes. Vandaar dat ik bij het horen van het nieuws over het overlijden van Whitney Houston niet direct aan haar dacht, wel aan haar liedjes.

Een groot fan ben ik nooit geweest. De uptempo songs vond ik te commercieel, maar haar balads hebben me bij menig gebroken hart vergezeld. De meest speciale herinnering heb ik bij ‘I will always love you’, je kunt eigenlijk wel zeggen dat dit lied voor een ommekeer in mijn leven heeft gezorgd.
Zoals bijna iedereen inmiddels weet (sommigen van jullie waren er zelfs ‘live’ bij) is mijn debuutroman Zomerster voor het grootste gedeelte waargebeurd. En achteraf terugkijkend is Johnny misschien wel de grootste liefde van mijn leven geweest. Ik weet zeker dat er een nóg grotere liefde zal langskomen, maar dat is net zo’n uitspraak als die van een vriendin laatst: ‘Wen, ik ben zo jaloers op jou. Dat je van een hobby je beroep hebt gemaakt en zo geniet van het schrijven. Ik weet zeker dat ik ook ergens heel goed in ben, ik weet alleen nog niet waarin.’
Wat niet veel mensen weten is dat de romance tussen Johnny en Mandy een vervolg heeft gekend.

Het was een paar jaar na de zomer op Mallorca, we werkten alle twee op Lanzarote.
Hij op het meest zuidelijke punt en ik hoog in het noorden. Per toeval kwamen we elkaar tegen, keken elkaar aan en wisten het meteen. Voorzichtig bouwden we weer een relatie op, maar na een tijdje zagen we in wat we sinds die Zomerster zomer al wisten: Wij houden van elkaar, geen twijfel mogelijk, maar we kunnen niet samen zijn. Wanhopig vasthoudend aan wat we alle twee zo graag wilden, hielden we stug vol. Geen van twee wilde uitspreken wat we alle twee dachten.
Maar op een ochtend, ik zou net aan de aerobicsles beginnen, riep de receptioniste me. Er was een fax voor me (ja, zo deden we dat in het mobieltjes – en internetloze tijdperk).
In een handschrift dat ik maar al te goed kende, las ik een stukje tekst uit Whitney’s I will always love you:

Bittersweet memories
Is all I’m taking with me
So goodbye, please don’t cry
We both know, I’m not what you need

Zo, met de hulp van mevrouw Houston, bevestigde Johnny waar iedereen me al jaren van probeerde te overtuigen.
Hij verdiende mij niet, ik verdien beter.
Alleen is de moeder van Beter waarschijnlijk onvruchtbaar…