‘Misschien moet je nu heel hard lachen, maar ik ben echt verliefd op de jurken van She en zou tegen iedereen die het maar wil horen uitschreeuwen dat ik een jurk van Sheguang Hu draag!
Een betere PR – van een soon to be BN’er (want mijn bestseller is in de maak)- kun je je toch niet wensen als ‘in de Nederlandse fashion scène doorbrekende ontwerper’?’
Zo besloot ik onlangs de mail aan het PR buro van HU Fashion, waarin ik hen zonder blikken of blozen (want ik zat helemaal niet met een rode kop achter mijn laptop hoor, echt niet) vroeg om een uitleenjurk van deze haute couture ontwerper.

Het begon een aantal dagen eerder. In de hoedanigheid van Whoopsie Daisy’s razende reporter, ontving ik een uitnodiging voor het Gala ter ere van het negentigjarig bestaan van Tuschinski. Dresscode was Black Tie, ook voor de pers. Tuschinski kennende, zou ik niet wegkomen met een little black dress of een oude Kerstjurk. Dus als ik naar dat Gala wilde, moest ik iets anders verzinnen.

Helemaal weg ben ik van jurken, dus die jurk zou ik vinden, al was ’t het laatste dat ik deed! Mijn hele blogcarrière steunt op een debuutblog-trilogie over een jurk, dus ook dit varkentje zou ik wel eventjes wassen, of beter deze jurk zou ik strikken!
En daar was ie: het visioen van een jurk die sinds de laatste Fashion Week geregeld op mijn netvlies verscheen, een Sheguang Hu Original. Maar mijn visioen bevatte dit keer een extra voetnoot, de laatste mail van het PR buro waarin stond dat er in hun showroom sinds kort een grote uitleencollectie verkrijgbaar was. Tegelijkertijd hoorde ik mijn moeders stem in mijn hoofd, terwijl ze haar favo uitspraak aller tijden galmde: ‘Wen, een brutaal mens heeft de halve wereld!’ En de mail was verstuurd.

Zo kwam het dat ik, gehuld in Sheguang Hu, op 28 oktober de rode loper voor het Tuschinski betrad. Naast mij liep Kim, in een even zo mooie creatie van de master of drama.
Kijk, brutaal is één ding maar ik ben en blijf natuurlijk een schijterd in mijn eentje! Dus had ik (ik was toch al bezig) ook maar meteen een jurk voor Kim geregeld. Zelfs de Brutale Meiden waren met zijn twee…toch!
Aangekomen bij de persbalie kregen we een superlelijke PERS batch, die we snel onderin onze clutch propten om ons vervolgens onder het feestend publiek te begeven, niet van echt te onderscheiden.
Een rode loper interview, fotosessie en tientallen ‘Mag ik je vragen waar die fantastische jurken vandaan komen?’, zorgden voor een onvergetelijke avond.
Een avond waarop we af en toe weer keihard met onze piekfijn geschminkte neusjes op de feiten werden gedrukt. Toen de zaal geopend werd voor de jubileumshow en iedereen verzocht werd plaats te nemen, verdwenen wij door de zijingang om de klim te maken naar het tweede balkon, waar de pers de show mocht beleven. Terwijl ik uit een ooghoek de deur beneden zag openzwaaien voor Renate en Winston, beklom ik hijgend, met mijn tong op mijn enkels en mijn jurk onder mijn klotsende oksels gepropt, de steile trap omhoog.

Na de show, tijdens de afterparty in de foyer, overkwam mij hét hoogtepunt van de avond. Ineens stond ik oog in oog met Martijn Krabbé. Ik zeg Martijn Krabbeeeeeeeeeh *op hijgtoon*. Misschien haal je nu je schouders op, maar ik vind Martijn erg fijn, zeer fijn, meer dan fijn.
Afijn, we maakten oogcontact… nog eens…en nog eens.
Ondanks dat Martijn boven aan de bar stond, daalde hij de trap af om (vlak achter mij) aan de bar benden zijn volgende drankje te bestellen.
‘Geen toeval dit’, siste Kim in mijn oor. Om vervolgens onze verbastering op mama’s favo uitspraak uit te roepen: ‘Wen, een brutale chick heeft al de halve kerel!’
Heel even twijfelde ik…draaide me halfjes om… maar nee.
Voorlopig ben ik even brutaal genoeg geweest.