Het was een dag om door een ringetje te halen. Lekker zonnetje, zacht briesje en de geur van vers gemaaid gras. Kim en ik namen een wijntje en besloten de nieuwe lampjes voor de veranda op te hangen. De nieuwste CD van Rosario Flores aan, deuntje meezingen, er was geen wolkje aan de lucht.
Letterlijk dan. Figuurlijk zouden zich spoedig dikke donderwolken boven ons hoofd samentrekken.

Ik stond net bovenop de ladder, toen onze poes Sookie de tuin in gerend kwam. Sookies jagersinstinct is volop ontwikkeld sinds we hier wonen en de laatste weken sleepte ze de ene na de andere vlinder naar binnen. ‘Sookie heeft weer een vlinder in haar bek. Red jij het even hier, dan leg ik het lijkje even af’, grapte Kim terwijl ze al naar binnen liep.
‘Wen… Het is een vogel!’ Was de noodkreet die ik een paar seconden later hoorde, net voordat ik van de trap donderde.
‘Er ligt een halfdode vogel op de deurmat!’ Kim keek me aan alsof ze een geest had gezien. Tja, dat zou waarschijnlijk niet zo lang meer duren…
Daar stonden we, twee volwassen vrouwen van rond de 1 meter 70, als de dood om een vogeltje te bevrijden uit de moordlustige muil van ons schattige skatje. ‘Haal jij even een buurman ofzo’, zei Kim uiteindelijk.

‘Buurman, durf jij een vogel vast te pakken?’ Ik keek naar een man van bijna twee meter die bierflesjes met zijn tanden opent en wist direct hoe achterlijk mijn vraag moest klinken. ‘We moeten waarschijnlijk wel even de nek van dat vogeltje omdraaien straks, anders lijdt dat beest alleen maar. Zal ik je uitleggen hoe je dat doet?’ Ja hoor, tuurlijk! Ik vertel je net dat ik dat vliegende fladderding niet durf vast te pakken, maar hee, nek omdraaien? Fluitje van een cent.
‘Die vogel is in je Ugg gekropen!’ Kim stond ons al op te wachten en zag zo mogelijk nog witter. Maar de buurman, onze onverschrokken held, pakte met een vloeiende handbeweging het ieniemienie vogelbeestje uit mijn superslof en liep alweer weg. ‘Lijkt wel een jonkie…’, hoorde ik hem nog murmelen.

De volgende ochtend zat Sookie jankend voor de tuindeur. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht haar naar buiten te laten. ‘Jij hebt straf, denk eerst maar eens na over wat je gisteren gedaan hebt’, zei ik streng tegen mijn killer kat die me alleen maar aankeek met grote droevige ogen en niets anders wilde dan even lekker schijten in de tuin van de buurvrouw.
Ik kon alleen maar denken aan dat kleine vogeltje, arm beestje.
Omdat ik mijn kat niet goed opgevoed had, was er aan zijn jonge leventje zo’n abrupt einde gekomen.

’s Avonds was er op tv een interview met de vader van Anders Breivik, de idioot die vorige week twee bloedbaden aanrichtte in Oslo. Mijn hart brak voor deze man. Voelde ik me al superellendig door de moord die mijn kat begaan had, hoe zou deze man zich voelen!
Ik hou van behaarde mannen, maar niet één man is behaard genoeg om de vader van Sookie te kunnen zijn. Ze komt gewoon uit een hele lieve poezenfamilie. Geadopteerd zeg maar.
Maar deze man had gewoon een monster op de wereld gezet, zijn eigen bloed stroomt door de aderen van deze verknipte geest!
Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen luisterde ik naar zijn zachte stem.
Arme, arme man…

De volgende dag kwam ik mijn buurman tegen. ‘Het vogeltje is gewoon weggevlogen hoor!’ vertelde hij mij met een grote smile op zijn gezicht. Ik kon hem wel zoenen…maar deed dit uiteraard niet, de man opent bierflesjes met zijn tanden, ik bedoel maar. Helemaal happy rende ik naar huis om Kim het goede nieuws te vertellen.
Maar toen stond ik stil en dacht aan de vader van Anders Klootviool. Wat zou het toch mooi zijn als ze hem nu zouden komen vertellen dat het toch niet zijn zoon was die deze gruweldaad had begaan.
Wat zou het geweldig zijn als ze hem zouden komen vertellen dat zijn zoon ontvoerd was door een ufo en een of ander maniakaal marsmannetje zijn plaats had ingenomen.
Wat zou het mooi zijn als die twee bloedbaden gewoon helemaal niet hadden plaatsgevonden.
Ja, dat zou pas mooi zijn.