In Nederland is jarig zijn in februari altijd spannend.
De laatste jaren wordt mijn verjaardag namelijk telkens verpest door sneeuw. Dit jaar dan weer net niet, maar precies op 2 februari sneeuwde het de afgelopen jaren. Vrienden vanuit heel Nederland werden uitgenodigd, maar belden stuk voor stuk af wanneer Koning Winter in de nacht van 1 op 2 februari zijn allerdikste jasje op de aardbol neerknalde. Uiteraard had ik geen moeite met de extra drankvoorraad, daar draai ik mijn lever niet voor om, maar ik wilde feesten.

Het is daarom dat ik tijdens al die ingesneeuwde verloren verjaardagen met weemoed terugdacht aan mijn cumpleaños-sen op Lanzarote.
Onder een heerlijk winterzonnetje schoven we met z’n allen aan in Brisa del Mar, ‘ons’ verjaardagsrestaurant. Om na een rijkgevulde vissoep de allerlekkerste paella ever te verorberen. Precies twee uur pauze hadden we tussen-de-middag, dus het was niet lullen, bekkies vullen. Maar wat was het, iedere verjaardag weer, een feest.
Brisa del Mar ligt direct aan de boulevard van Playa Blanca met uitzicht op de Atlantische Oceaan. Niemand die afbelde omdat er een weeralarm werd afgegeven, er schoven zelfs toevallige passanten aan. En ieder jaar zongen onze Spaanse vrienden keihard mee wanneer wij Holandeses ‘lang zal ze leven’ inzetten. Hieperdepiep Hoera, werd Hieperdehieperdehieperdepiep, HOERRRRR … AAAAA! Spanjolo’s hebben een harde, rollende r. Terwijl een van onze vrienden helemaal los ging op de r-klank in hoera, kreeg ik een akelige flashback naar mijn vijfde verjaardag.

Als kind was ik wel blij met mijn verjaardag in februari. Klasgenootjes die in de zomer jarig waren konden nooit op de grote dag zelf trakteren. Sterker nog, ze deden dat vaak de laatste schooldag voor de grote vakantie of de eerste dag erna. Tegelijk met een stuk of tien anderen …
Omdat ik altijd graag in het middelpunt van de belangstelling stond (lees: sta), was ik superblij met mijn feestje in februari. Alleen ík was jarig en alles draaide om mij. Op het schoolbord in de klas had de juf een grote taart getekend met daarboven de tekst: Hoera, Wendy is jarig!
Op mijn vijfde verjaardag kreeg ik zelf een schoolbord en was ik zo trots dat ik al een beetje kon schrijven, dat ik de juf nadeed. Ik plaatste mijn schoolbord in het midden van onze woonkamer. Waarom iedereen keihard in lachen uitbarstte op het moment dat ze het bord lazen, snapte ik geen hout van. Totdat mijn oma me erop wees dat ik één lullig lettertje was vergeten. Op mijn stoere schoolbord stond in kleurige letters: ‘Hoer Wendy is jarig’.