Heel blij ben ik iedere maand zodra mijn salaris is gestort. Ik mag dan van mezelf weer lekker naar de apotheek om belachelijk dure antirimpelcrème te scoren. Op een of andere manier lijkt dat prijzige potje goedkoper met een volle bankrekening.

Vrolijk stapte ik gisteren op mijn fietsje en een kwartier later parkeerde ik mijn ijzeren ros voor de apotheek. ‘Je hebt toch hopelijk tranen in je ogen van de kou hè? Of huil je soms?’ Ik keek op en zag dat die woorden uit de mond van een wel heel goed gelukt exemplaar van het andere geslacht kwamen. Ik glimlachte naar hem, waarop hij zei: ‘Die mooie blauwe ogen zijn niet gemaakt om te huilen hoor.’ Normaal gesproken zou deze uitspraak voor mij een dikke dooddoener zijn. Altijd maar weer die complimentjes over mijn ogen! Ik heb ook mooi haar en de allerliefste, schattige, kleine oortjes. Maar nee, altijd maar weer die ogen… Ik heb mezelf ooit beloofd direct te trouwen met de eerste de beste die me met iets anders dan mijn ogen complimenteert…
Maar ik dwaal af.

Deze meneer mocht er wezen, ik schreef hem niet bij voorbaat af. Hij had trouwens ook hele mooie ogen en bovendien was hij grijl. ‘Ik vind jou leuk’, zei hij en ik gooide mijn hoofd in mijn nek en lachte. Tegelijkertijd keek ik even naar boven en bedankte dat ene engeltje dat mijn blogs leest en me een grijle man had gestuurd.
We kletsten wat en toen ik aanstalten maakte om naar binnen te gaan zei Mc Grijlie: ‘Mag ik je telefoonnummer?’ ‘Hùhùhù’, lachte ik mijn meest schaapachtige lach en liep de apotheek in. Direct had ik spijt! Hij wilde mijn nummer! Een leuke, single, grappige man vroeg om mijn nummer en Mien met de immer mondige mond klapte dicht.
Ik stond mezelf binnensmonds te vervloeken, toen ik me realiseerde dat Mc Grijlie ook de apotheek binnen was gegaan. Mijn kans was dus nog niet verkeken… Maar hoe ging ik dit varkentje nou weer wassen? ‘Kunt u even de spaarkaart invullen?’ De apotheek mevrouw duwde mij een pen in de hand en Eureka! mijn hevig hardwerkende hersentjes vertelden me wat ik moest doen. Pijlsnel trok ik een van de volgnummertjes uit het prullenbakje op de toonbank, krabbelde er mijn naam en mijn telefoonnummer op en liep naar Mc Grijlie, die in een van de stoeltjes op zijn beurt zat te wachten. Ik duwde het papiertje in zijn hand, voelde mijn wangen gloeien en sjeesde terug naar de toonbank.

Helemaal in mijn sas met mezelf liep ik even later de apotheek uit, vers potje antirimpelcrème in de hand. ‘Zonde geld eigenlijk, Mc Grijlie houdt van me zoals ik ben, inclusief die lijntjes om mijn mond’, dacht ik en een glimlach speelde om mijn (enigszins gerimpelde) mond. ‘Je hebt ook een mooie lach.’ Bingo, hoor je de bruidsklokken?! Mc Grijlie stond alweer buiten en maakte de ketting van zijn fiets los. En weer begonnen we een gezellig gesprekje.
Ik verbaasde me echt over het feit dat ik gewoon op een doordeweekse dag, op een tripje naar de apotheek, zo’n leuke vent tegenkwam. Wie had dat gedacht toen ik mijn antirimpelcrème ging kopen? Shitterdeshit, ik stond nog steeds met die pot crème in mijn handen! Niet echt sexy… snel stopte ik de pot in mijn tas. Alsof Mc Grijlie zich ineens realiseerde dat ook hij met een awkward item in zijn handen stond, stopte hij snel het doosje weg dat hij zojuist had gekocht…
Ik las nog net de opdruk…
Sperti.