Ik zing niet meer!
Opeens realiseerde ik me vandaag dat ik niet meer zing.
En dat betekent dikke stront aan de knikker.

Vrienden en vriendinnen, lovers en ex-lovers, collega’s en ex-collega’s, iedereen weet het: Wendy zingt de hele dag door. Zodra ik wakker word gaat de radio aan en krijgt de badkamer mijn eerste hit van de dag te horen terwijl ik douche. In de bus luister ik naar mijn IPod en moet ik vaak de neiging onderdrukken gigantisch mee te galmen.
Ik hou van muziek en muziek houdt van mij.
Voor ieder (ex)vriendje heb ik op zijn minst vijf herinnerings-liedjes. Wanneer ik deze songs weer eens hoor, ben ik ook direct terug in ‘het moment’. Ik ruik weer de geur van zijn haar, hoor de zee, voel de zon. Tja, wat kan ik zeggen… in de sneeuw word ik niet zo snel verliefd. Wel word ik altijd heel erg vrolijk van sneeuw. Wakker worden in een witte wereld, hoe koud ook, bezorgt me altijd een smile van oor tot oor. Toen dat van de week niet het geval was, kreeg ik al argwaan maar de man met de hamer kwam toen ik me dus ineens realiseerde dat ik niet meer zong.
Ik zit mezelf dus een beetje in de weg. Waarom? Eens even kijken, ik ben net verhuisd naar het allerleukste huis van Purmerend en omstreken, ben daarna heerlijk op vakantie geweest naar het secondbest eiland van de wereld: Lanzarote. Kort daarna is mijn tuin omgetoverd tot een waar Alhambra en hebben we een supergezellige housewarming gevierd. En toch zing ik niet meer…

Heel vaak krijg ik de laatste tijd te maken met jaloerse mensen. Concullega’s die me het succes van Zomerster en alles daaromheen niet gunnen, buren die ons onze mooie tuin niet gunnen, maar ook gewone doordeweekse lui die opeens maf doen. Waarom zijn die mensen jaloers op mij? Waarom zie ik niet wat zij zien? En waarom zing ik niet gewoon een deuntje?
Ik heb namelijk een hoop niet. Ik heb geen man voor wie ik de lucht ben die hij ademt. Ik heb geen kind voor wie ik de allerwiefste mama van de hele werunt ben, ik heb geen miljoenen op de bank (niet eens een paar duizendjes, ha) en voor die wereldcarrière moet ik ook nog een heel eind keihard knokken.

Tijd om de bedroefde bovenkamer eens diep te dreggen.
Want jaloers zijn die green-eyed-gabbers uiteraard niet op wat ik níet heb.
En dan kom je er ineens achter wat je allemaal wél hebt. Dat het allemaal zo gek nog niet is. Dat je eigenlijk een van de weinigen in je vriendenclub bent waarvan de ouders nog samen zijn, überhaupt nog allebei leven zelfs. En dat die ouders van je eigenlijk wel de beste ouders zijn die je je kunt wensen. Dat je dan geen man hebt, maar wel samenwoont met de leukste zus van het heelal. Die ook nog eens je beste vriendin is en die als klap op de vuurpijl ook gewoon naar Grey’s Anatomy wil kijken. Zelfs als RTL7 tegelijkertijd FC Barcelona-Real Madrid uitzendt. Dat je geen kinderen hebt, maar wel twee hele leuke katten. Die ook gewoon lekker bij je kruipen als het koud is, maar je niet midden in de nacht wakker maken omdat ze een monster onder het bed hebben gezien, echt waar mama! Bovendien kun je ze ook nog eens gewoon lekker alleen thuis laten, als je besluit je eens laveloos te gaan bezatten in de kroeg.

Dus dank jaloerse Jandoedels! Dank jullie wel voor het openen van mijn ogen. Nu nog even het gevoel erbij en dan komt het weer helemaal goed met mij.
Dan zal ik wel kunnen genieten van die man die uit het niets tegen me zegt dat ie het leuk vond me te leren kennen en me een geweldig mens vindt.
Dan zal ik weer vrolijk worden van een vers pak sneeuw.
Dan zal ik weer zingen…