Van de week gebeurde het. Ik zat rustig aan m’n burootje mijn ding te doen, toen ik het voelde. Kramp, verschrikkelijke kramp… in mijn buik! 

Omdat ik nog geen bestseller heb geschreven (Zomerster doet het leuk, maar zal de Top 10 helaas niet halen) heb ik dus nog steeds die kantoorjob. Ik heb daar een eigen buro, een coole computer, een te vaak tringelende telefoon en een statige stoel. Maar de wc moet ik delen met zo’n twintig andere tikkende tiepmiepen. En dat is best lastig. Ik bedoel, je gaat er niet even lekker voor zitten, zeg maar. Nou ben ik van origine geen krantlezende drukker, maar mijn brave bolusjes bewaar ik doorgaans wel voor de thuis-pot. Het is wel eens voorgekomen dat ik moest op het werk, maar ook al moet ik de kadetten met al mijn kracht samenpersen, de kantoorplee zal mijn grote boodschap niet zien! Tot van de week.

Een half uur heb ik het volgehouden. Zittend op mijn stoeltje, hopend dat de kramp vanzelf voorbij zou gaan. Maar toen de eerste zweetdruppeltjes zich vormden op mijn voorhoofd, wist ik dat vandaag de dag zou zijn, de dag dat ik de kantoor-troon zou ontkronen. Het toilet in ons gebouw bestaat uit twee delen. Door de eerste deur kom  je in een klein halletje met fonteintje, waarna twee deuren volgen met daarachter de potten. Ik koos de rechter. ‘Snel, snel, snel, verdomme ik heb veel te lang gewacht!’ dacht ik, terwijl ik in fast forward mijn broek naar beneden trok. Met een diepe zucht ging ik zitten… en hoorde ik de deur van het halletje open gaan. Shit, er kwam iemand binnen! Nee, ik moet echt NU! Ik hoorde mijn mede-toiletteerder de linkerdeur doorgaan en even daarna een straaltje. Het zweet brak me nu aan alle kanten uit, dit hield ik niet lang meer vol. Maar mijn buurvrouw had zo te horen de hele koffiemachine leeggedronken vanochtend, de straal ging maar door! Ik voelde de bruine massa zich ophopen voor de uitgang, als een horde duwende koopjesjagers voor de deur van de Bijenkorf tijden de Drie Dwaze Dagen. Dit zou niet zonder slag of stoot gaan, dat wist ik zeker. Zodra de poort open zou gaan, zou dat te horen zijn!

Tot mijn grote opluchting hoorde ik mijn buurplasser doortrekken, de deur openen en direct de deur naar buiten ook open en dichtgaan. Viespeuk, ze wast niet eens haar handen, dacht ik nog heel even. En terwijl ik haar daar geruisloos voor bedankte, landde mijn boodschap minder geruisloos op de eindbestemming. Een nanoseconde relaxte ik en liet ik me helemaal gaan. De muren trilden nog net niet. Hupsakee met die hasjee! Na het laatste druppeltje snel op de One-touch drukken, dan bleef de schade op reukgebied beperkt. Ik moest me haasten en zorgen dat ik ongezien de plee uit kwam, handen kon wassen en weer terug naar mijn veilige burootje. Nog even goed luisteren, echt niemand in het halletje…en gaan! In no time vulde ik mijn handen met zeep, water erover, papiertje om af te drogen en door de tweede deur…Niemand in de gang, snel door de hal en missie geslaagd. Niemand die zou weten dat die stank in het chickies-closet van mij was.
Tja, het kantoorleven gaat niet over rozen… en het ruikt er ook niet naar!