Zo, ik ben er weer! En potverpielekes, wat was het een lekkere vakantie! Supermooi weer, heerlijk eten, maar vooral heel veel lachen waren de hoofdingrediënten van deze vakantie met een gouden randje.

Dit weekje Lanzarote heb ik volop benut als research trip voor Wintermaan. Maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat deze reis al lang geboekt was voordat ook maar het idee om Wintermaan te gaan schrijven geboren werd. In eerste instantie was deze vakantie namelijk bedoeld als verjaardagskadootje voor mijn ouders die beiden dit jaar een mijlpaal b-day vieren.
En zo’n weekje Vier Musketiers is altijd goed voor een hoop geginnegap. Guttogut, wat hebben we gelachen!

Het begon de eerste nacht. Kim en ik sliepen lekker (of zo lekker als je bil aan bil in een twijfelaar MET JE ZUS kunt slapen, maar goed) en werden tegelijk wakker van een knal. Als bedtime story had ik Kim, lekker slim net voor het slapen, verteld over de laatste trend in toeristenoorden. Locale mannen (lees: vieze smerige goorlappen) spuiten een bedwelmend goedje je kamer in en verkrachten je wanneer je out bent. Kim, normaal niet zo’n bange poeperd, fluisterde: ‘Jij met je klote verhaaltje, ik schijt zeven kleuren… Ik ga kijken!’ Van het dressoir pakte ze een groot voorwerp en sloop ze in het donker de woonkamer in. Uiteraard (en thank God!) was er niemand en konden we lekker verder slapen.
De volgende ochtend vroeg ik wat nou eigenlijk het voorwerp was dat ze had gepakt om onze denkbeeldige, potentiële aanranders mee te lijf te gaan. Trots hield mijn dappere Dodo zus een anderhalve liter fles badschuim omhoog.
Ja, met Kim win je de oorlog wel…De zeepbellenoorlog in Badedasland!

Pa houdt stilliggen op een strand (met stip op nummer 1 in onze vakantie Top Tien) niet echt lang vol. Dus ging hij ’s middags wat eerder terug naar de appartementen om het Happy Hour (deze vakantie ook wel gekscherend happy OUWER genoemd, ter ere van ons energiepeil) voor te bereiden. Op het moment dat wij, met een nieuw bruin laagje op ons huidje, op de boulevard aankwamen, zagen we hem echter niet op zijn terras zitten. Een paar ‘Joehoe Don Ron’s en fluitconcerten op onze vingers later, vloog ineens het gordijn open en stormde pa het terras op.
‘Wat moeten jullie nou? Ik sta even lekker te douchen!’ brulde hij het uit. In zijn woede was hij alleen eventjes vergeten dat men over het algemeen naakt doucht. Daar stond Don Ron, in vol ornaat zijn pittig belegen piem aan een ieder die het maar wilde zien op de boulevard van Playa Blanca te showen. De rest van de vakantie hebben we hem aangesproken met ‘ouwe swaffelaar’.

En zo gebeurde er iedere dag, wat zeg ik, ieder uur wel weer iets waardoor we in brullen uitbarstten.
Ma die een vallende ster zag wat later gewoon een luchtzieke meeuw bleek te zijn, pa’s kunstgebit dat op het aanrecht even lag bij te komen van een poetsbeurt, Kim’s doucheserenade, ach je had erbij moeten wezen…
Het was heerlijk, we hebben genoten en dat is waar het om gaat: genieten van het leven met de mensen waar je het meest van houdt… en ze af en toe lekker uitlachen!