‘Later, als ik groot ben’ werd in 2008 gepubliceerd in het magazine Catherine.

Het wekelijkse bezoekje aan mijn favo sieradenwinkeltje werd deze week wel heel confronterend. Bij binnenkomst stond er een meisje van een jaar of 10 af te rekenen en lekker te kletsen met de eigenaresse van de winkel. “En dan wil ik drie kinderen, eerst een jongen, dan een meisje en dan nog een jongen”, hoorde ik haar zeggen. Op de vraag wanneer deze gezinsuitbreiding zou moeten plaatsvinden, lachte ze:  “Pfff, later… als ik groot ben.”

En ik kon het niet helpen te glimlachen, HALLO FLASHBACK! Hoe vaak had ik het vroeger niet met vriendinnetjes over onze kinderen? Zelfs de namen wisten we al! Uiteraard veranderden die namen tegelijk met de favoriete popster van het moment (ik had eigenlijk al een dochter moeten hebben die Madonna heet, een zoon met de naam Marley en een onzijdig geval dat ik Boy George zou noemen), maar we hadden alles duidelijk voor ogen!
Voor later, als we groot zouden zijn.

Nu is het dus later en ben ik groot.
Maar verder dan een kat die Bowie heet (er is 1 favoriete muzikant die ik altijd trouw blijf) ben ik niet gekomen. Toen ik dertig werd sprak ik met mezelf af dat als ik nog steeds alleen zou zijn op mijn 33ste, ik alleen een kindje zou proberen te krijgen. De ideale donor was al uitgezocht, een hele goede vriend op Mallorca. Ik zag het helemaal zitten. Inmiddels zijn we alweer wat jaartjes verder en dat rare idee heb ik maar laten varen. Een aantal vriendinnen om me heen moet alleen een kind opvoeden en dat is geen pretje!
En nu, dat ik groot ben, vind ik het eigenlijk helemaal niet zo naar om nog steeds zo te leven als ik deed op mijn 22ste! Sterker nog, het is veel leuker dan toen! Ik heb veel meer geld tot mijn beschikking, heb 7 jaar in Spanje gewoond (en gefeest) en kan nu wél de eikels van de schatjes onderscheiden. Maar boven alles (en dat is toch wel het allerbeste) hoef ik me geen zorgen meer te maken om ‘later als ik groot ben’, ik ben het al!